Stille woorden Woorden stormen uit mijn gedachten en laten zich niet temmen door mijn tong de zinnen die mij uitlachten die ik met moeite verdrong blijven nu in mijn keel steken Woorden lijken niet te passen zinnen lopen enkel weg uitroeptekens doen zelfs verrassen en de verbindingen die ik leg roepen enkel maar Punten lijken van een berg te rollen hoofdletters vallen in het niet mijn bloed lijkt te stollen zodat de de laatste zucht die mij verliet vrolijk de ruimte doet vullen Daardoor hakkel ik enkel maar struikelen mijn woorden over elkaar ik zie begin noch eind en de dubbele punt die verfijnd weet ik niet vol te maken Zo eindig ik in zwijgen en verwacht de anderen te spreken wil ik naar die stem neigen en mijn redenen die daarbij verbleken enkel voor mezelf herhalen